NOGMAALS BIJ HET MEERDAALBOS

 

 

 

 

Het Meerdaalbos schijnt voor mij ontelbare troeven te bezitten.

Bij gelegenheid vertel ik er

nog meer anekdoten over.

Dit keer bracht Coume Majou

een bezoek aan beeldhouwster

Maria Van Herreweghen,

bij haar thuis en

– bijna – in haar atelier!

 

 

 

 

Een gastronomische kronieker ben ik niet, dat weet U al lang, maar evenmin een kunstcriticus. Waar het mij omgaat is altijd w-a-a-r-o-m ? Waarom doet men iets, waarom wordt men dit of dat ? Mw. Van Herreweghen levert ons heel bescheiden enkele clues.

 

Reeds op school tekende Maria veel, maar ze hield vooral van « prutsen », zegt ze zelf. Ze bedoelt hiermee : van alles met haar vingers doen, inklusief stukken van oude voorwerpen die tot dan toe geen verband met elkaar hielden aan elkaar plakken, knutselen, hechten, lijmen. Ja, met de vingers, zowel de linker als de rechter hand, want zij is ambidexter. En dit bleef continu duren, ook tijdens haar logopediestudies. Dit “prutsen” kwam echter tot stilstand op een mooie dag (zeker mooí voor haar) van 1970 toen ze de lessen begon te volgen op de kunstacademie van Anderlecht, op de Dapperheidsplein. Nota Bene, mijn Loute heeft er zelf muziekleer- en zanglessen gevolgd !

 

Daar leerde ze technieken aan om haar “prutsen” te temmen, en ze genoot er onder meer onderwijs van Frans Minnaert, de expressionistiche schilder uit Herne die ondertussen op vergevorderde leeftijd overleden is (2011).

 

Maria zegt dat ze altijd driedimensioneel denkt en dat ze alles als volume beschouwt. Uitgerekend op dat ogenblik gleed haar blik afkeurend over mijn pens en ik vreesde eventjes dat ze het spottend bedoelde. Ze kan bevoorbeeld heel goed met plattegrond, aardglobe, wegkaarten lezen en zo uit de voeten, en bezit een goed oriënteringsvermogen. Het leek haar dan ook maar vanzelfsprekend dat ze haar plastische talenten eerder in de richting van de beeldhouwkunst zou gaan oefenen. En dat deed ze ook ....

 

..... totdat de noodwendigheden van het dagdagelijkse leven er anders over beslisten en er een vruchteloze periode – althans op het gebied van haar kunstproduktie – tussenkwam.

 

En pas in 1990 herbegon de kunstenares Van Herreweghen te bestaan.

In 1992 vond haar eerste grote tentoonstelling plaats, in de vertrekken van de Boesdaelhoeve in Sint-Genesius Rode, één van de deelnemers aan de “Rand” organisatie. Deze v.z.w, waar ik zelf in Wemmel (De Zandloper) regelmatig mee in kontakt kwam, is heel aktief bij het organiseren van sociale en culturele evenementen in de Brusselse randgemeenten.

 

Kort nadien “week ze uit” naar het Leuvense om zich werkelijk aan de zoom van dat mooie bos te komen vestigen, als pas hertrouwde vrouw moet ik eraan toevoegen. En zo, deels voor de kunst, deels door het enthousiasme van haar aktieve nieuw leven, nam haar produktie in belangrijkheid toe, en zo ook haar herkenning. Ze mocht zelfs als “artist in residence” een verblijf aan de prestigieuze Henry Moore Foundation in Aberdeenshire doen, waarop een tentoonstelling volgde.

 

De 15-jaar-lange periode die ons van haar “Scottish Sojourn” scheidt werd gevuld door wereldreizen, huishoudelijke bezigheden, sociale verplichtingen en een produktie die nooit stopte maar “au ralenti” bleef draaien, als een lekkere stoofpot die op het vuur blijft sudderen maar zeker geen “flambage” ondergaat.

 

Sedert het begin van het .... schooljaar 2012-13 volgt Maria weer les, op de banken van de Leuvense kunstacademie ditmaal, en wel volgens een “bijna full-time” schema, “ om verplicht te zijn haar andere taken als bijkomstig te beschouwen en haar creativiteit voorrang te geven”. Ze glundert van voldoening en welzijn terwijl ze dat vertelt, dat het een plezier is om zien. Het staat in mijn ogen als een paal boven water dat ze daar niet veel als boodschap mee te pikken heeft van het onderwijs, alhoewel men altijd iets kan bijleren, en zelfs misschien eerder bij de leerkracht zou moeten horen, hoewel ze het zelf zeker niet zo ziet. Maar ze ontmoet er andere kunstenaars. Ze kan er gedachten uitwisselen en profiteert van de sfeer en de beschikbare ruimte om zowel opgelegde oefeningen te realiseren als haar eigen verbeelding de vrije teugel te laten.

 

Zie HIER een paar voorbeelden van haar werk.

 

 

O ja, ik vergat dit te vermelden:

Maria is de echtgenote van gewezen KUL-hoogleraar,

journalist en wijnkronieker Herwig Van Hove .....

Het is dus bij vrienden dat ik op bezoek was.