OP MAJOU : DE KIEM SMOREN ...

De trouwe lezers van deze blog weten intussen dat wij in zekere zin halve opstandelingen zijn. Wijn maken op een ietwat traditionele wijze : jazeker, maar oude regels zowat klakkeloos overnemen en helemaal niets eraan veranderen, geen sprake daarvan.

 

 

Na zeven volle jaren aktiviteit en met onze achtste plukperiode in zicht begonnen we enigszins een soort “gewoonte”, een “train-train” zich te zien vestigen

(“.... in the hum-drum”, zong Peter Gabriel). Deze kiem, de aanleg naar verveling, de aanleiding tot ééntonigheid, wilden we zo vroeg mogelijk uitroeien:

“De kiem in de kiem smoren”, als het ware.

 

 

Maar hoe?

 

Hypersexy pom-pom girls aantrekken?

Waarom niet (zie HIER) maar Christine heeft er iets op tegen, en een ouder wordende diabetieker zoals ik zou misschien zijn mannetje niet kunnen staan. Verworpen dus.

 

Kilo’s pap en gebak, en worst en boter verslinden?

Dat doe ik al jaren, en Christine is er ook juist mee begonnen ... uit sympathie

(zie HIER). Maar het kan niet baten. Verworpen.

 

Snelle wagens aankopen en ermee door de bochten scheuren ?

Christine voelt er wel iets voor (zie HIER) maar ik helemaal niet, en we hebben er de financiën niet voor. Verworpen.

 

Wat dan?

 

En toen schoot een geniaal idee mij te binnen: ik moest iemand vinden, neen: verschillende personen, die kiemen kunnen vernietigen; specialisten wiens beroep het is om tegen besmettelijk materiaal op te treden, om de infektieuze verveling te bestrijden, om dagdagelijkse routine te lijf te gaan.

 

En hier was mijn verleden duidelijk een voordeel, mijn reddingsplank, mijn beschermheilige : ik ken zulke mensen bij het dozijn. Ik heb er ettelijke aantallen ontmoet. Maar alléén de besten zouden in mijn geval volstaan. Ik moest dus heel kieskeurig zijn en met de uiterste zorg te werk gaan. Léon, niet overhaast doen en twee keer (na)denken !

 

En zo kwam het dat we gisteren onze eerste werkvergadering belegd hebben. Toegegeven, het was bijzonder zwaar: de heersende omstandigheden maakten de werkzaamheden vrij ingewikkeld maar de stemming was goed en we boekten meteen vooruitgang.

 

Maar genoeg nu over luttele details: ik zal een trouw relaas hierover brengen,

ten gepasten tijde ...

 

Ik wens alvast de aanwezigen voor hun onmeetbare hulp – ik ben immers een slechte landmeter – te bedanken en denk eraan onze volgende ontmoeting ergens in de buurt van La Franqui te plannen, om de zwoele, verzachtende invloed van het zeewater op onze – bijna – menselijke breinen te verzekeren en te vrijwaren.

 

Tot dan en nogmaals dank, Herman en Yves !