EN A' VENT IS ?

 

 

Een tweede bezoek dat verband houdt met mijn “farmaceutisch verleden” bracht ik verleden week aan een zekere Erik. Hij wachtte op mij met lekker gebak uit zijn dorp in het Pajottenland en mattetaarten. Gelukkig had ik mijn insulinepen op zak ! 

 

 

Kort na de fusie tussen twee farmabedrijven, bij één van dewelke ik consulent was, heeft men mij toen voorgesteld om me verder met hun antistafylokokkenantibiotica bezig te houden.

Ik kwam zodus in de streek van het Paduwaplein terecht en ontmoette er Erik, hun marketing manager. Hij drinkt tegenwoordig met veel plezier onze Cuvée Majou 2008, de Casot en, ja, de Maury Cuvée Jolo 2010 !

 

De man ging zeer spaarzaam om met de centen van het bedrijf, en beschrijft zichzelf als enigszins “gierig”. Ik heb dat meteen kunnen appreciëren want veel van zijn kollega’s maakten een “breed” gebruik van budgetten die eigenlijk HUN eigen geld niet waren. Langs de andere kant zag hij ook in dat bepaalde uitgavenposten onontbeerlijk waren.

Verder meer hierover.

 

Erik is ook een enorm bereisde man, die in zowat alle werelddelen waar de firma aktief was bezig geweest is. Hij is niet bepaald extrovert maar heeft zijn eigen vorm van humor. Zo heeft hij mij, na twee of drie weken medewerking, volgende raad gegeven:

- “Jij werkt te vlug, je gaat hier vijanden maken !”

Enigszins verbaasd – ik dacht dat hij mijn werk bekritiseerde als oppervlakkig en slordig, niet echt conform mijn reputatie – vroeg ik hem om meer uitleg. Wij zagen elkaar inderdaad in het algemeen een halve dag per week, en ik nam mijn dossiers mee naar huis in de tussentijd, om er verder aan te werken.

Hij legde mij toen met een fijne glimlach uit dat ik de opdrachten meestal binnen de week voltooide en dat dit niet gebruikelijk was bij de werknemers op de payroll van het bedrijf. Ik mocht het werk wel vlug doen, maar moest dat dan maar niet laten zien en er maar wat later mee afkomen !

Een tweede karaktertrek van hem is dat hij een nieuw gegeven altijd “even laat zakken” alvorens erop te reageren. Hij geeft dan de indruk nogal twijfelend, ongelovig en zelfs weigerachtig te zijn, om dan later meestal met een zeer positieve opinie weer te komen.

Het is even wennen ...

 

En nu mijn anekdote.

We zaten in Hamburg, met een stel Japanse professoren en vorsers. Er was een zwaar wetenschappelijk programma, maar we hadden ook ontspanningsmomenten. Ik heb ervan geprofiteerd om in mijn vrije tijd deze mooie stad te bezoeken, de tweede grootste van Duitsland eigenlijk.

En wat er moest gebeuren gebeurde effectief : onze gasten wilden per se de Reeperbahn en omgeving “exploreren”. Ik ben zelf geen fanaat van “de rode wijken”, niet uit overdreven preutsheid maar omdat ze niet overeenkomen met mijn idee van respekt voor de medemensen. Ik zie er geen moreel bezwaar tegen op seksueel vlak, maar keur de hiërarchie die er ontstaat tussen de “gebruikte persoon” en de klant ten stelligste af. Heel beleefd bedankte ik voor de uitnodiging maar wees het aanbod van de hand : ik zou niet op kosten van de aandeelhouders vogelen, alhoewel het onze taak is om de klanten “gut zu betreuen”. Ik vergezelde de compagnie tot aan de Herbertstraße en keerde stante pede naar ons hotel terug.

 

« Ce que fit le quatrième, n’est pas dit dans la chanson ..... »

 

 

U ziet dat Erik wel beseft dat sommige uitgaven noodzakelijk zijn !